Δημοσίευση άρθρου στον Σπορ FM

Παρατηρώ τις τελευταίες μέρες μια προσπάθεια απαξίωσης του ρόστερ του Παναθηναϊκού που θα την έλεγα σχεδόν συντονισμένη – με μια μικρή δόση υπερβολής. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στους γνωστούς–άγνωστους των φιλο-Ολυμπιακών εφημερίδων, οι οποίοι απευθύνονται σε ένα πολύ συγκεκριμένο και δομημένο αναγνωστικό κοινό και τους χαρίζουν γραφικότητα και χοντροκομμένα καλαμπούρια με το κιλό – καλά κάνουν και κάνουν όσα γράφουν, όπως επίσης καλά κάνουν και οι αντίστοιχοι των φιλο-Παναθηναϊκών, φιλο-ΑΕΚτσήδικων ή φιλο-ΠΑΟΚτσήδικων Μέσων. Μιλάω κυρίως για τον «προβληματισμό», τις «ανησυχίες» και τις «σκέψεις» των φερόμενων ως αντικειμενικών δημοσιογράφων, οι οποίοι έχουν σχεδόν απαξιώσει τις φετινές μεταγραφές του Παναθηναϊκού μέσα σε δυόμισι φιλικά και την ίδια στιγμή παραδέχονται ότι το φετινό ρόστερ είναι πληρέστερο από ποτέ. Εδώ, ακόμα και η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Από την «ψύχραιμη ματιά τους» και την «αντικειμενική τους κριτική» την έχει γλιτώσει (προς το παρόν) μόνο ο Τζιμπρίλ Σισέ, λόγω βιογραφικού. Τυχερός ο Γάλλος και προνομιούχος, διότι ας πούμε ο Σεντρίκ Καντέ βαφτίστηκε «μυρωδιάς» από ένα λάθος σε ένα φιλικό (αβαβά φυσικά ότι στο επόμενο σκόραρε), ο πληρέστερος Ελληνας ποδοσφαιριστής, ο Κώστας Κατσουράνης, είναι περίπου παίκτης συγκεκριμένων δυνατοτήτων σύμφωνα με τους «ειδικούς», ο Λέτο «δεν κάνει» και ο Μπιέρσμιρ είναι λίγο-πολύ «ποιος Μπιέρσμιρ, μωρέ;». Αλλοι στέκονται στους τρεις Πιζάρο που δεν ήρθαν, άλλοι στο ότι αντί να δοθούν 25 εκατομμύρια έχουν δοθεί καμιά 15αριά, μερικοί στα παχυλά συμβόλαια και σχεδόν όλοι τους έχουν σχεδόν αναγορεύσει πρωταθλητή και για την επόμενη χρονιά τον Ολυμπιακό από τώρα! Μιλάμε για προπαγάνδα που θα έκανε τον Γκέμπελς να κοκκινίσει από ντροπή. Δεν ξέρω τι θα κάνει η ομάδα του χρόνου ούτε πώς θα παίξουν οι νέοι και πόσο θα κουμπώσουν με τους παλιούς. Με ενοχλεί, όμως, κάθε χρόνο το ίδιο παραμύθι: να είναι ο Αβραάμ Παπαδόπουλος ο νέος Μπαρέζι, αλλά τον Μπιέρσμιρ «θα τον δούμε σε 2-3 χρόνια». Ηταν δηλαδή πιο ολοκληρωμένος ο Αβραάμ απ’ τον Ματίας όταν ήρθε ή είπε κανείς απ’ τους «αντικειμενικούς» ότι «θα τον δούμε τον Αβραάμ σε 2-3 χρόνια»; Ή μήπως είχε περισσότερες συμμετοχές στην Εθνική από τον Σουηδό όταν έπαιζε στον Αρη; Το ίδιο κολπάκι, απ’ την ανάποδη γι’ αυτούς που δεν πήραν: «παλτό» ο Λάζαρος, «βιζόν» ο Κλέιτον απ’την τρίτη κιόλας αγωνιστική, «δύο Σπυρόπουλοι» ο Λεονάρντο, ο ίδιος Λεονάρντο που –και καλά – τον προτίμησαν αντί του Σπυρόπουλου και τον προτιμούν ακόμα τόσο πολύ, που προσπαθούσαν να τον πασάρουν στη Λάρισα μπας και πάρουν πίσω τον 33χρονο Βενετίδη! Και η πλάκα δεν σταματάει εδώ. Μόλις ο Σεμπαστιάν Λέτο πέταξε απ’το κλουβί, αμέσως έγινε «ατομιστής», «παρτάκιας», «αυτός που δεν πατάει περιοχή», έβγαιναν και σχεδόν πανηγύριζαν που έφυγε. Για κακή τους τύχη, τα μαγικά του Ζαϊρί κράτησαν για ένα φιλικό και δύο προπονήσεις και η προσγείωση στην πραγματικότητα ήταν επίπονη, τώρα που ψάχνουν για αριστερό χαφ. Ο Λεντέσμα -τον οποίο έφτυναν σαν γραμματόσημο- ξαφνικά ξανάγινε «ο "λύκος", ο παιχταράς που απελευθέρωσε τον Ντουντού» μόλις κατάλαβαν πόσο στοιχίζει ο Τέτεϊ και όλοι οι «Τετέιδες» του κόσμου τούτου. Δεν βαριέσαι, την έχουμε ξανακούσει την ίδια κασέτα δύο χρόνια πριν και για ένα εξάμηνο έπαιζε μια χαρά. Μετά ο «λύκος» τραυματίστηκε και το κασετόφωνο «μάσησε» την κασέτα. Οι ίδιοι άνθρωποι που χλευάζουν τόσα χρόνια τον Βύντρα και τον Σαριέγκι κάγχαζαν για τον Ροντρίγκο Σόουζα, πέρασαν πριονοκορδέλα τον Παναθηναϊκό για τον Φλάβιο και τον Μπίσκαν, εξακολουθούν να ειρωνεύονται τον Ζιλμπέρτο. Είναι βέβαια οι ίδιοι που αποθέωσαν τον Μπόρχα, την «Κόμπρα του Κίτο». Οι ίδιοι που έχουν «πουλήσει» καμιά 15αριά φορές τον Τοροσίδη τα τελευταία δυο χρόνια σε Μπάγερν, Γιουβέντους, Μπλάκμπερν και Βιγιαρεάλ έναντι 7 εκατομμυρίων ευρώ. Που υποδέχτηκαν τον Μπελούτσι ως κάτι ανάμεσα σε Αϊμάρ, Ντ’ Αλεσάντρο και Ρικέλμε και τον είδαν να φεύγει νύχτα, χωρίς φεγγάρι. Που κριτικάρουν σκληρά τον Σπυρόπουλο και τον Μουν, αλλά εξάρουν τη φιλοτιμία και την εργατικότητα του Πάντου και του Ντομί. Που θεωρούν τελειωμένο και καμένο χαρτί τον Νίνη, αλλά βλέπουν αναγεννημένο και εσωτερική μεταγραφή τον Ραούλ Μπράβο. Που κρίνουν ότι ο Σαλπιγγίδης δεν έχει την ποιότητα να παίξει ούτε πίσω απ’ τον Σισέ ούτε δεξιά αντί του Γκάμπριελ, άρα δεν θα παίζει, και ταυτόχρονα προσκυνούν τον φονέα των φιλικών Κώστα Μήτρογλου, που κάθε καλοκαίρι πετάει και κάθε Σεπτέμβρη βρίσκει– δεν βρίσκει θέση στην αποστολή. Οι ίδιοι που αναρωτιούνται πού τον βρήκαμε τον Καντέ και τον πήραμε είναι ακριβώς οι ίδιοι που δεν αναρωτιόνταν γιατί ο Ζούλιο Σέζαρ έχει αλλάξει περισσότερες ομάδες σε 10 χρόνια απ’ όσα πουκάμισα έχουν αλλάξει οι ίδιοι. Και όσοι ανακαλύπτουν προβλήματα στα «πράσινα» αποδυτήρια, ακόμα να μας αποκαλύψουν πού πέσανε τα κλειδιά του Ουαντού και πόσο θερμά «αγκάλιασαν» οι πάλιουρες τον Καψή. Η όμορφη προπαγάνδα έχει κάνει και φέτος το χρέος της. Μετά αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο αρχίζουν οι γκρίνιες από την πρώτη γκέλα του Παναθηναϊκού, ενώ παράλληλα ο κόσμος του Θρύλου έχει υπομονή και χειροκροτάει την ομάδα και της δίνει ώθηση ακόμα κι όταν είναι πίσω στο σκορ. Ας μην αναρωτιόμαστε άλλο: υπάρχει το «σύστημα».