Ήμαρτον...

Πριν ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου θα κάνω ένα μικρό και περιεκτικό πρόλογο.
ΔΙΑΦΩΝΩ ΜΕ ΤΟΝ ΚΙΚΟP.
Φυσικά και έχουν σημασία οι πορείες, φυσικά και λέει κάτι για μια ελληνική ομάδα να τις κάνει μία με δύο φορές κάθε δεκαετία με απαρχή τον τελικό του 1971.
Το ότι οι συνταξιούχοι έχουν κάνει περισσότερες πορείες, το ότι ο Μαμαλάκης έχει ταξιδέψει σε περισσότερα μέρη είναι φαιδρότητες που αρμόζουν σε Τσουκαλάδες...
Γιατί επειδή είμαστε στην Ελλάδα το να έχει φτάσει κάποιος στους 8, στους 4 ή στους 2 σημαίνει πως έχει κάνει μια υπέρβαση για τα δικά μας δεδομένα. Εδώ στα μέρη μας βέβαια κάτι τέτοιο είναι ανεπίτρεπτο και συνηθίζεται να ποδοπατιέται ώ τί περίεργο από αυτούς που δεν έχουν κάνει, ούτε καν πλησιάσει κάτι ανάλογο!
Άν συμφωνήσω πως ο τελικός του 71, ο ημιτελικός του 85, η οκτάδα του 88 στο ουέφα και του 91 στο πρωταθλητριών, ο ημιτελικός του 96 και η οκτάδα του 2002 μετά από δύο ομίλους παρακαλώ δε λέει κάτι, τότε πολύ εύκολα και αυτό που όλοι μέχρι σήμερα παραδεχόμαστε ως κάτι εξαιρετικό από τον μπασκετικό ΑΡΗ στα τέλη των 80s είναι ένα μεγάλο τίποτα αφού δεν συνοδεύτηκε από τίτλο...
Το ότι το 71 μας πήγε εκεί η χούντα, το 85 προκριθήκαμε με πέτσινο πέναλτι επί της Γκέτεμποργκ, το 96 ευθυνόμαστε εμείς για τις γούνες στο Νιέτο, το 2002 είμασταν κωλόφαρδοι στην κλήρωση, το ότι εκεί που φτάσαμε το κάναμε με το τσούκου τσούκου μπολ παρότι όλοι αυτοί που μας το χρεώνουν πανηγύριζαν με το αντίστοιχο (μυαλωμένο τότε!!!) ποδόσφαιρο της Εθνικής το 2004 δείχνει πως ναί κάτι έκανε ο ΠΑΟ γιατί αλλιώς δεν θα έπεφτε τόση λάσπη από τους αγνούς μας!!!....συμπατριώτες.
Τέλος το ότι ξέρουν αρκετοί και την Έξετερ δεν πάει να πει πως την ξέρουν για τον ίδιο λόγο.
Γιατί κανείς στην Ευρώπη δεν ξέρει τον ΠΑΟ λόγω στοιχήματος ή λόγω φούτμπολ μάνατζερ!
Αυτά και συγγνώμη για κακές λέξεις όπως Τσουκαλάδες...
Ο δικός σας
Garrett.